De laatste keer dat ik een 10km wedstrijd liep was, door verschillende omstandigheden, al meer dan 2 jaar geleden. Toch vond ik het nu weer een tijd worden, en dus schreef ik me een tijdje geleden in voor de Maliebaanloop, een 10km wedstrijd in mijn nieuwe stadje, Utrecht.

Mijn voorbereiding vooraf was prima. Sinds ik terug ben van mijn reis ben ik weer volop aan het hardlopen, en inmiddels ben ik ook lid van U-track, een atletiekvereniging hier in Utrecht. Maar de voorbereiding tijdens het bewuste weekend was minder optimaal. Hoewel ik zaterdag braaf op tijd in m’n bedje lag, had ik vrijdag toch redelijk veel biertjes achter de kiezen, met een zaterdagse kater als gevolg. Anyway, dat mocht de pret niet drukken, want toen het zondagochtend was, was ik er klaar voor.

Met mutti bij de start

Het was KOUD, maar toch besloot ik in een t-shirtje en halflange broek te lopen. Beter te koud dan te warm, zo was mijn gedachte. Ik zou de 10 kilometer trouwens niet in mijn eentje trotseren. Mijn moeder deed ook mee aan de loop, en was, misschien wel meer dan ik, vastberaden om een dik p.r. te lopen. Aangezien m’n mutti toch al een paar jaartjes langer de hardloopschoenen aandoet, hadden we afgesproken dat het deze race ‘ieder voor zich’ was. Dus zodra het startschot klonk gingen we er, individueel van elkaar vandoor.

1-4 KM

Na een veeeels te snelle eerste kilometer voor mijn doen (4:24), besloot ik mutti als een soort haas te gebruiken. Hoewel ze een stuk voor me liep (ongeveer 20 meter), bleven we ongeveer dezelfde snelheid lopen. Het eerste stuk van de route was een klein rondje rondom de maliebaan, daarna opnieuw de start passeren en dan twee rondjes rondom het Wihelminapark. De eerste vier kilometer gingen me best soepel af. Ik kon makkelijk bijbenen en begon na de eerste 2 kilometer steeds meer mensen in te halen. Omdat je in rondjes liep, kon ik goed zien dat ik in de voorhoede van de race zat, en dat maakte me natuurlijk gemotiveerder dan ooit.

4-7 KM

Inmiddels was ik mijn moeder kwijt, die liep nu echt flink voor me. Ondertussen liep ik langs en door het park. Het zag er allemaal prachtig uit met die herfstkleurtjes. De eerste keer dat ik het rondje rondom het park liep, heb ik daar alleen niet veel van meegekregen. Ik was veel te veel gefocust op mijn ademhaling en ik vroeg me constant af of ik het tempo wel vol ging houden.

7-9

Na kilometer 7 kreeg ik het zwaarder, ik merkte dat m’n tempo ietsje naar beneden ging, maar ik moest van mezelf volhouden,in ieder geval tot kilometer 8. Als ik het dan nog steeds zo zwaar heb, mag ik iets inzakken bedacht ik, want ik wist allang dat ik een nieuw pr ging halen. Maar toen ik het bordje van 8 kilometer zag, vond ik die gedachte laf en besloot ik gewoon stug door te lopen. Ondertussen wel denkend ‘waarom deed ik dit ookal weer?’ ‘Waarom is hardlopen leuk?’.

10

Nu was ik echt kapot, en was het nog even doorbijten tot de finish. Met de laatste 300 meter in het zicht kon ik toch nog een heeel klein beetje versnellen en knalde ik de finishllijn over. Geklokte tijd: 46:17, ruim 7 minuten van mijn oude pr eraf! Bij de finish deelden kinderen stokjes met fruit uit en kregen we een bidon, én een medaille. Mijn moeder was uiteindelijk iets meer dan een minuut eerder dan ik binnengekomen. Na afloop bleek dat we met onze tijd 7de en 8ste zijn geworden van alle vrouwen! YES! Dit smaakt naar meer.

Liefs,

Selina